Dag 19: Oakhurst - San Frasisco

Helloow Foax,

Na een lange en vermoeiende rit vanuit Oakhurst, kwamen we met zen zevenen in San Francisco aan (omstreeks drie uur in de namiddag). San Francisco, de stad van de vele culturen, de stad van de fog (mist) en lage temperaturen, de stad van de gigantisch steile straten en de laatste stad die we na een vermoeiende reis op Amerikaanse bodem zullen bezichtigen.

De eerste taak die we dienden uit te voeren was onze check-in in het hotel. Alle valiezen, frigoboxen en Stéfanie haar rommel ;-p, werden uit onze Dodge Grand Caravans gehaald en werden naar de kamers gebracht.

Dan was het moment gekomen om afscheid te nemen van onze wagens die ons 3070 mijl (bijna 5000 km) van Amerika hebben laten zien. Een laatste rit naar de luchthaven was een feit en het inleveren van de auto's verliep vrij vlot (met uitzondering van een sterretje in de voorruit van één van de wagens).

Toen we echter terug naar het stadscentrum wouden, begon de miserie pas echt. De temperaturen in San Francisco zijn alles behalve hoog en nadat je weken aan een stuk 30 graden en meer gewoon bent, is 16 graden echt wel koud. We dachten zelf even dat Stéfanie het leven zou laten, wanneer een frisse wind de kop opstak ;-p.

Geen enkele bus reed rechtstreeks naar het hotel. San Francisco heeft één van de meest uitgebreide busnetten ter wereld, maar voor een leek is het haast onbegonnen werk om de juiste bus te nemen. Daarbij komt nog eens dat de luchthaven f*cking groot is waardoor we meer dan een uur verloren alvorens we een bus vonden die naar het centrum reed van San Fransico. Een vriendelijke buschaufeur wist ons met zijn Iphone de juiste weg aan te tonen.

De busrit duurde meer dan een uur en tijdens deze rit maakte onze groep kennis met een zatte vetraan die 2 jaar in Denemarken heeft gediend. De man begrijpen was al een kunst op zich (de dubbele tongval ten gevolge van de overvloedige drank die hij consumeerde, bevorderde zijn spraakkunsten niet). Lachen met zijn moppen was haast onmogelijk. Toch begrepen we in eerste instantie het volgende, "watch out for the pick pockets, because I am a pick pocket myself", na overleg met de rest van de groep besloten we dat hij ook het volgende zou kunnen gezegd hebben "watch out for the pick pockets, because I was pickpocked myself". De vollege betekenis zullen we echter nooit kunnen achterhalen, maar gelachen hebben we ;-)

Na een uurtje rijden, dienden we nog een tweede en derde bus te nemen. Ook hier weer hadden we het 'geluk' om iets mee te makem. Opnieuw had een mannelijke persoon te diep in het glas gekeken en viel hij voor een ganse bus op de grond. Het bloed stroomde van de man zijn gelaat. Deze bekommerde zich echter niet om zijn verwondingen en sliep rustig zijn roes uit op de vloer van de bus. Nadat de man de bus verkaten had, kon de bus zijn weg verderzetten.

Eens aangekomen op pier 39, besloten we om onze magen te vullen in een visrestaurant. San Frasisco is bekend om zijn visgerechten en hier wouden wij zeker van deel van uitmaken. Niemand was ontgoocheld over de keuze die hij maakte en de beslissing om hetzelfde restaurant de volgende dagen nog eens uit te proberen was snel genomen.

Na onze feestmaaltijd, ging de weg verder naar het hotel, dat ongeveer drie km verderop lag. Een wandeling die een aantal onder ons niet snel zullen vergeten. De terugweg bracht ons namelijk naar één van de steilste straten ter wereld, de Lombardstreet. Deze straat is zo steil dat men er verplicht bochten in diende te maken, gezien dit anders de veiligheid in het gedrang zou brengen. De wandeling duurde langer dan gepland en de vermoeidheid sloeg toe.

Eens aangekomen op het hotel konden we genieten van een welverduende nachtrust!

Morgen staat weer een dagje San Fransisco op het programma. Een bezoek aan de gevangenis Alcatraz, pier 39 en zijn zeeleeuwen, Little Italy en China Town zullen niet aan onze aandacht ontsnappen!

Tot morgen!

7 kleine Belgen in het grote Amerika