Vandaag bracht de planning ons naar Sequoia National Park. Een park vol met Sequoias, loofbomen die meer dan 3.000 jaar oud kunnen worden en die als de grootste levende organismen op aarde worden aanschouwd.
De ochtend begon na een goede nachtrust en een stevig ontbijt in ons hotel. Vervolgens dienden er slechts een goeie 150 km gereden te worden naar de hoofdingang van het natuurpark (voor de Amerikanen is dit echt een afstand die ze peanuts noemen).
Eens aangekomen in het park ging onze weg verder naar het Visitorcenter. De zweetpoepbarometer van Stefanie gaf gunstige en aangename temperaturen aan van om en bij de 25 graden Celcius.
Onze eerste bezienswaardigheid van het park was Moro Rock. Een rots met maar liefst 600 trappen alvorens men de top bereikt. De moeilijkheidsgraad van de beklimming kon van Vanessa haar gezicht afgelezen worden (de sierlijke elegantie waarmee zij elke beklimming trotseert was even zoek toen ze de laatste trappen van de rots beklom). Bovenop de rots kon men een hemels uitzicht over het gehele park waarnemen. Sequoiabomen lieten sierlijk een glimp van hun kruin zien en werden omringd door een ruig gebergte. Deze plek gaf daadwerkelijk een harmonieus en rustig gevoel.
Vervolgens ging onze weg verder naar de tunnel log. Een omgewaaide Sequoia waarin een brug gehouwen werd. Deze brug is groot genoeg om minivans, zoals de onze, een weg naar de andere kant te verlenen.
Nadat de nodige foto's getrokken werden (jaja Sarah is er vandaag in geslaagd om ook haar tweede 16 gigakaart leeg te trekken), vervolgden wij onze weg naar Crescent Meadows. Dit is een korte trail die ons langs een moerasachtig weideveld bracht, dat omringd werd door Sequoia's. De combinatie van rust, schoonheid en wild (het spotten van herten is een alledaagse activiteit voor ons geworden), zorgden wederom voor een onvergetelijk moment.
Tot slot ging onze weg verder naar Sherman Tree, het grootst levende organisme op aarde. Een boom die het meeste kubieke meter hout ter wereld bevat. En de boom mocht er zijn! Even ter vergelijking, een muis kijkt op tegen een mens, zoals wij opkijken tegen de Sherman Tree.
Na deze bezienswaardigheid, begaven we ons naar het hotel in Oakhurst waar Cedric weer een hoofdvogel wist af te chieten. Voor het eerst op onze reis kregen we een sleutel in plaats van een kaartje om de deur van onze hotelkamer te openen. Cedric had gezien met hoeveel flair Vanessa de deur van haar kamer had opengekregen, en dcht dit net op dezelfde manier te doen. Jammer genoeg had de deur twee sloten, waarvan één niet werkte. Cedric had tevens maar één sleutelgat gezien. Met als gevolg dat de deur niet openging. Als an wou Cedric niet onder doen waardoor hij een ietsiepietsie meer kracht gebruikte. De sleutel was hiertegen niet bestand en begaf het. Een stuk bleef in het sleutelgat zitten, het andere in zijn hand. Aan het onthal diende hij vervolgens de volgende magische woorden uit te preken: I broke my key, because I used the wrong keyhole. De receptionist lachte eens en gaf Cedric, volledig gratis, een nieuwe sleutel.
De dag werd beëindigd in een Italiaans restaurant, waar we allen lekker aten.
Morgen een dagje Yosemite, het park dat jaarlijks het meeste toeristen lokt.
Cheers en tot morgen.
7 kleine Belgen in het grote Amerika
PS: Karen is met een dagje vertraging aangekomen in België (door vertraging miste ze haar vliegtuig in Chicago). We missen Karen en hopen dat ze het goed stelt :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten