Helloow Foax,
Na een lange en vermoeiende rit vanuit Oakhurst, kwamen we met zen zevenen in San Francisco aan (omstreeks drie uur in de namiddag). San Francisco, de stad van de vele culturen, de stad van de fog (mist) en lage temperaturen, de stad van de gigantisch steile straten en de laatste stad die we na een vermoeiende reis op Amerikaanse bodem zullen bezichtigen.
De eerste taak die we dienden uit te voeren was onze check-in in het hotel. Alle valiezen, frigoboxen en Stéfanie haar rommel ;-p, werden uit onze Dodge Grand Caravans gehaald en werden naar de kamers gebracht.
Dan was het moment gekomen om afscheid te nemen van onze wagens die ons 3070 mijl (bijna 5000 km) van Amerika hebben laten zien. Een laatste rit naar de luchthaven was een feit en het inleveren van de auto's verliep vrij vlot (met uitzondering van een sterretje in de voorruit van één van de wagens).
Toen we echter terug naar het stadscentrum wouden, begon de miserie pas echt. De temperaturen in San Francisco zijn alles behalve hoog en nadat je weken aan een stuk 30 graden en meer gewoon bent, is 16 graden echt wel koud. We dachten zelf even dat Stéfanie het leven zou laten, wanneer een frisse wind de kop opstak ;-p.
Geen enkele bus reed rechtstreeks naar het hotel. San Francisco heeft één van de meest uitgebreide busnetten ter wereld, maar voor een leek is het haast onbegonnen werk om de juiste bus te nemen. Daarbij komt nog eens dat de luchthaven f*cking groot is waardoor we meer dan een uur verloren alvorens we een bus vonden die naar het centrum reed van San Fransico. Een vriendelijke buschaufeur wist ons met zijn Iphone de juiste weg aan te tonen.
De busrit duurde meer dan een uur en tijdens deze rit maakte onze groep kennis met een zatte vetraan die 2 jaar in Denemarken heeft gediend. De man begrijpen was al een kunst op zich (de dubbele tongval ten gevolge van de overvloedige drank die hij consumeerde, bevorderde zijn spraakkunsten niet). Lachen met zijn moppen was haast onmogelijk. Toch begrepen we in eerste instantie het volgende, "watch out for the pick pockets, because I am a pick pocket myself", na overleg met de rest van de groep besloten we dat hij ook het volgende zou kunnen gezegd hebben "watch out for the pick pockets, because I was pickpocked myself". De vollege betekenis zullen we echter nooit kunnen achterhalen, maar gelachen hebben we ;-)
Na een uurtje rijden, dienden we nog een tweede en derde bus te nemen. Ook hier weer hadden we het 'geluk' om iets mee te makem. Opnieuw had een mannelijke persoon te diep in het glas gekeken en viel hij voor een ganse bus op de grond. Het bloed stroomde van de man zijn gelaat. Deze bekommerde zich echter niet om zijn verwondingen en sliep rustig zijn roes uit op de vloer van de bus. Nadat de man de bus verkaten had, kon de bus zijn weg verderzetten.
Eens aangekomen op pier 39, besloten we om onze magen te vullen in een visrestaurant. San Frasisco is bekend om zijn visgerechten en hier wouden wij zeker van deel van uitmaken. Niemand was ontgoocheld over de keuze die hij maakte en de beslissing om hetzelfde restaurant de volgende dagen nog eens uit te proberen was snel genomen.
Na onze feestmaaltijd, ging de weg verder naar het hotel, dat ongeveer drie km verderop lag. Een wandeling die een aantal onder ons niet snel zullen vergeten. De terugweg bracht ons namelijk naar één van de steilste straten ter wereld, de Lombardstreet. Deze straat is zo steil dat men er verplicht bochten in diende te maken, gezien dit anders de veiligheid in het gedrang zou brengen. De wandeling duurde langer dan gepland en de vermoeidheid sloeg toe.
Eens aangekomen op het hotel konden we genieten van een welverduende nachtrust!
Morgen staat weer een dagje San Fransisco op het programma. Een bezoek aan de gevangenis Alcatraz, pier 39 en zijn zeeleeuwen, Little Italy en China Town zullen niet aan onze aandacht ontsnappen!
Tot morgen!
7 kleine Belgen in het grote Amerika
zondag 29 juli 2012
Dag 18: Oakhurst - Yosemite National Park - Oakhurst
Helloow Foax,
Met wat vertraging nog een blog over onze avonturen in de States ;-)
Tegen de middag kwamen we aan in het natuurpark, Yosemite National Park, de thuisbasis van veel wild en vooral zijn beren. Een rit die veel langer duurde dan gepland. Door de kronkelbanen op een sterk hellend parcours was het haast onmogelijk om sneller onze bestemming te bereiken.
Onze bestemming, Glacier Point, een plek in de hoger gelegen regionen van het park waar men een mooi en duidelijk zicht heeft op de watervallen van het park en de Half Dome Rock (een rots met die deze benaming kreeg omdat hij maar half is).
Een volgende tussenstop was El Capitan, de bekende monoliet die door Tom Waes tijdens Tom Testerom beklommen werd. De meisjes zagen een beklimming van het monster niet zitten, waardoor we enkel een paar mooie kiekjes namen ;-).
Jammer genoeg waren het merendeel van de watervallen uitgedroogd, waardoor snel beslist werd welke trail we in de late namiddag zouden bewandelen. We zouden een poging ondernemen om de hike naar de Vernall Fall te bedwingen (de enige wateval die nog stroomde na de droogte die er in de VS heerst). Stillaan hebben we er blijkbaar de gewoonte van gemaakt om voor trails te kiezen die de moeilijkheidsgraad 'heel zwaar' toebedeeld krijgen. Dit zijn blijkbaar de trails waar je de mooiste plekjes mee te zien krijgt. Na een fikse wandeling bergop van ongeveer 2 uur (4 km) bereikten we uiteindelijk de top van de Vernall Fall. Het uitzicht was fantastisch, maar door de vallende duisternis moesten we ons snel weer een weg naar beneden banen. We bereikten na ongeveer 8 km wandelen, nog voor het vallen van het duister, het startpunt van onze wandeling.
Een rit naar het hotel in het donker volgde na de wandeling en tevreden kropen we in ons bedje.
Morgen gaan we naar San Francisco, de stad die werd gebouwd op de San Andreasbreuk. Hopelijk blijven de aardbevingen ons bespaard!
Cheers en tot morgen,
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Met wat vertraging nog een blog over onze avonturen in de States ;-)
Tegen de middag kwamen we aan in het natuurpark, Yosemite National Park, de thuisbasis van veel wild en vooral zijn beren. Een rit die veel langer duurde dan gepland. Door de kronkelbanen op een sterk hellend parcours was het haast onmogelijk om sneller onze bestemming te bereiken.
Onze bestemming, Glacier Point, een plek in de hoger gelegen regionen van het park waar men een mooi en duidelijk zicht heeft op de watervallen van het park en de Half Dome Rock (een rots met die deze benaming kreeg omdat hij maar half is).
Een volgende tussenstop was El Capitan, de bekende monoliet die door Tom Waes tijdens Tom Testerom beklommen werd. De meisjes zagen een beklimming van het monster niet zitten, waardoor we enkel een paar mooie kiekjes namen ;-).
Jammer genoeg waren het merendeel van de watervallen uitgedroogd, waardoor snel beslist werd welke trail we in de late namiddag zouden bewandelen. We zouden een poging ondernemen om de hike naar de Vernall Fall te bedwingen (de enige wateval die nog stroomde na de droogte die er in de VS heerst). Stillaan hebben we er blijkbaar de gewoonte van gemaakt om voor trails te kiezen die de moeilijkheidsgraad 'heel zwaar' toebedeeld krijgen. Dit zijn blijkbaar de trails waar je de mooiste plekjes mee te zien krijgt. Na een fikse wandeling bergop van ongeveer 2 uur (4 km) bereikten we uiteindelijk de top van de Vernall Fall. Het uitzicht was fantastisch, maar door de vallende duisternis moesten we ons snel weer een weg naar beneden banen. We bereikten na ongeveer 8 km wandelen, nog voor het vallen van het duister, het startpunt van onze wandeling.
Een rit naar het hotel in het donker volgde na de wandeling en tevreden kropen we in ons bedje.
Morgen gaan we naar San Francisco, de stad die werd gebouwd op de San Andreasbreuk. Hopelijk blijven de aardbevingen ons bespaard!
Cheers en tot morgen,
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Dag 17: Tulare - Sequoia National Park - Oakhurst
Helloow Foax,
Vandaag bracht de planning ons naar Sequoia National Park. Een park vol met Sequoias, loofbomen die meer dan 3.000 jaar oud kunnen worden en die als de grootste levende organismen op aarde worden aanschouwd.
De ochtend begon na een goede nachtrust en een stevig ontbijt in ons hotel. Vervolgens dienden er slechts een goeie 150 km gereden te worden naar de hoofdingang van het natuurpark (voor de Amerikanen is dit echt een afstand die ze peanuts noemen).
Eens aangekomen in het park ging onze weg verder naar het Visitorcenter. De zweetpoepbarometer van Stefanie gaf gunstige en aangename temperaturen aan van om en bij de 25 graden Celcius.
Onze eerste bezienswaardigheid van het park was Moro Rock. Een rots met maar liefst 600 trappen alvorens men de top bereikt. De moeilijkheidsgraad van de beklimming kon van Vanessa haar gezicht afgelezen worden (de sierlijke elegantie waarmee zij elke beklimming trotseert was even zoek toen ze de laatste trappen van de rots beklom). Bovenop de rots kon men een hemels uitzicht over het gehele park waarnemen. Sequoiabomen lieten sierlijk een glimp van hun kruin zien en werden omringd door een ruig gebergte. Deze plek gaf daadwerkelijk een harmonieus en rustig gevoel.
Vervolgens ging onze weg verder naar de tunnel log. Een omgewaaide Sequoia waarin een brug gehouwen werd. Deze brug is groot genoeg om minivans, zoals de onze, een weg naar de andere kant te verlenen.
Nadat de nodige foto's getrokken werden (jaja Sarah is er vandaag in geslaagd om ook haar tweede 16 gigakaart leeg te trekken), vervolgden wij onze weg naar Crescent Meadows. Dit is een korte trail die ons langs een moerasachtig weideveld bracht, dat omringd werd door Sequoia's. De combinatie van rust, schoonheid en wild (het spotten van herten is een alledaagse activiteit voor ons geworden), zorgden wederom voor een onvergetelijk moment.
Tot slot ging onze weg verder naar Sherman Tree, het grootst levende organisme op aarde. Een boom die het meeste kubieke meter hout ter wereld bevat. En de boom mocht er zijn! Even ter vergelijking, een muis kijkt op tegen een mens, zoals wij opkijken tegen de Sherman Tree.
Na deze bezienswaardigheid, begaven we ons naar het hotel in Oakhurst waar Cedric weer een hoofdvogel wist af te chieten. Voor het eerst op onze reis kregen we een sleutel in plaats van een kaartje om de deur van onze hotelkamer te openen. Cedric had gezien met hoeveel flair Vanessa de deur van haar kamer had opengekregen, en dcht dit net op dezelfde manier te doen. Jammer genoeg had de deur twee sloten, waarvan één niet werkte. Cedric had tevens maar één sleutelgat gezien. Met als gevolg dat de deur niet openging. Als an wou Cedric niet onder doen waardoor hij een ietsiepietsie meer kracht gebruikte. De sleutel was hiertegen niet bestand en begaf het. Een stuk bleef in het sleutelgat zitten, het andere in zijn hand. Aan het onthal diende hij vervolgens de volgende magische woorden uit te preken: I broke my key, because I used the wrong keyhole. De receptionist lachte eens en gaf Cedric, volledig gratis, een nieuwe sleutel.
De dag werd beëindigd in een Italiaans restaurant, waar we allen lekker aten.
Morgen een dagje Yosemite, het park dat jaarlijks het meeste toeristen lokt.
Cheers en tot morgen.
7 kleine Belgen in het grote Amerika
PS: Karen is met een dagje vertraging aangekomen in België (door vertraging miste ze haar vliegtuig in Chicago). We missen Karen en hopen dat ze het goed stelt :-)
Vandaag bracht de planning ons naar Sequoia National Park. Een park vol met Sequoias, loofbomen die meer dan 3.000 jaar oud kunnen worden en die als de grootste levende organismen op aarde worden aanschouwd.
De ochtend begon na een goede nachtrust en een stevig ontbijt in ons hotel. Vervolgens dienden er slechts een goeie 150 km gereden te worden naar de hoofdingang van het natuurpark (voor de Amerikanen is dit echt een afstand die ze peanuts noemen).
Eens aangekomen in het park ging onze weg verder naar het Visitorcenter. De zweetpoepbarometer van Stefanie gaf gunstige en aangename temperaturen aan van om en bij de 25 graden Celcius.
Onze eerste bezienswaardigheid van het park was Moro Rock. Een rots met maar liefst 600 trappen alvorens men de top bereikt. De moeilijkheidsgraad van de beklimming kon van Vanessa haar gezicht afgelezen worden (de sierlijke elegantie waarmee zij elke beklimming trotseert was even zoek toen ze de laatste trappen van de rots beklom). Bovenop de rots kon men een hemels uitzicht over het gehele park waarnemen. Sequoiabomen lieten sierlijk een glimp van hun kruin zien en werden omringd door een ruig gebergte. Deze plek gaf daadwerkelijk een harmonieus en rustig gevoel.
Vervolgens ging onze weg verder naar de tunnel log. Een omgewaaide Sequoia waarin een brug gehouwen werd. Deze brug is groot genoeg om minivans, zoals de onze, een weg naar de andere kant te verlenen.
Nadat de nodige foto's getrokken werden (jaja Sarah is er vandaag in geslaagd om ook haar tweede 16 gigakaart leeg te trekken), vervolgden wij onze weg naar Crescent Meadows. Dit is een korte trail die ons langs een moerasachtig weideveld bracht, dat omringd werd door Sequoia's. De combinatie van rust, schoonheid en wild (het spotten van herten is een alledaagse activiteit voor ons geworden), zorgden wederom voor een onvergetelijk moment.
Tot slot ging onze weg verder naar Sherman Tree, het grootst levende organisme op aarde. Een boom die het meeste kubieke meter hout ter wereld bevat. En de boom mocht er zijn! Even ter vergelijking, een muis kijkt op tegen een mens, zoals wij opkijken tegen de Sherman Tree.
Na deze bezienswaardigheid, begaven we ons naar het hotel in Oakhurst waar Cedric weer een hoofdvogel wist af te chieten. Voor het eerst op onze reis kregen we een sleutel in plaats van een kaartje om de deur van onze hotelkamer te openen. Cedric had gezien met hoeveel flair Vanessa de deur van haar kamer had opengekregen, en dcht dit net op dezelfde manier te doen. Jammer genoeg had de deur twee sloten, waarvan één niet werkte. Cedric had tevens maar één sleutelgat gezien. Met als gevolg dat de deur niet openging. Als an wou Cedric niet onder doen waardoor hij een ietsiepietsie meer kracht gebruikte. De sleutel was hiertegen niet bestand en begaf het. Een stuk bleef in het sleutelgat zitten, het andere in zijn hand. Aan het onthal diende hij vervolgens de volgende magische woorden uit te preken: I broke my key, because I used the wrong keyhole. De receptionist lachte eens en gaf Cedric, volledig gratis, een nieuwe sleutel.
De dag werd beëindigd in een Italiaans restaurant, waar we allen lekker aten.
Morgen een dagje Yosemite, het park dat jaarlijks het meeste toeristen lokt.
Cheers en tot morgen.
7 kleine Belgen in het grote Amerika
PS: Karen is met een dagje vertraging aangekomen in België (door vertraging miste ze haar vliegtuig in Chicago). We missen Karen en hopen dat ze het goed stelt :-)
woensdag 25 juli 2012
Dag 16: Las Vegas - Death Valley - Tulare
Helloow Foax,
Zoals dit in onze planning opgenomen werd, beloofde het vandaag een zware dag te worden. Op ons stonden namelijk een hete woestijn, Death Valley genaamd, en 800 km autosnelweg te wachten. Gezien de strikte timing en het feit dat we Death Valley wouden verlaten vooraleer het er te warm werd, kropen we deze morgen om 4u30 uit ons nestje. Het vertrek vond plaats rond 5 uur.
Zeker nu Karen ons jammer genoeg verlaten heeft, beloofde dit vooral een zware dag te worden voor Annelies (die overigens last had van ochtendmisselijkheid) en Vicky, de bestuurders van wagen twee. Wagen één, daarentegen, kon rekenen op drie bestuurders en Stéfanie die een kei is in het vermaken van de chauffeur (indien ze zelf niet slaapt ;-p), waardoor deze steeds klaarwakker is! Zo werd er vrolijk door iedereen meegezongen op alle Samsonhits, die Stéfanie uiteraard uit haar hoofd kent.
Een eerste tussenstop vond plaats in Dante's View, een heuveltop die een uitzicht geeft over Death Valley. Van hieruit kon men duidelijk de zoutvlakten waarnemen die zich door de vallei een weg banen.
Nadat de nodige foto's getrokken werden, ging onze weg verder naar Zabriskies Point. Dit punt geeft een uitzicht over rotsformaties in de vorm van zandduinen. Mooi om te zien, maar hier begon de warmte toch al benauwend te worden (temperaturen boven de 100 graden Fahrenheit om 9 uur s'ochtends). Hier leerden we vooral dat Stéfanie warmte associeert met het aantal zweetdruppels die van haar poep rollen ;-p. Is de poep nat, dan heeft ze het te warm ;-p.
Rond 9 uur was het tijd voor ons ontbijt in het stadje Furnace Creek dat gelegen is in Death Valley. De mensen die hier wonen moeten hiervoor wel zeer goede redenen hebben, want niemand kan de temperaturen van Death Valley harden!
Na het ontbijt ging de weg verder naar Badwater, het laagste punt van de vallei (meer dan 800 meter onder zeeniveau), waar de temperaturen sporadisch 50 graden Celcius overschrijden. Onze kennismaking met Badwater was relatief kort (uitstappen, foto's trekken en weer instappen). De temperaturen bedroegen om 10u30 nl. al 112 graden Fahrenheit (44,44 graden). Het uitzicht, daarentegen was adembenemend. Een zoutvlakte die groot genoeg is om alle frituren van België, 1000 jaar lang, van zout te voorzien en de omringende bergketens die een gesloten gevoel geven.
Andere bezienswaardigeheden in Death Valley waren de Artist Pallets, rotsformaties in verschillende kleuren (inclusief een speciaal soort groen dat onmogelijk door Cedric kon gespot worden), de Devils Court (zoutafzettingen in de vorm van pilaren) en de zandduinen van Stovepipe Wells. Deze laatst waren echt fenomenaal om te zien.
Na ons bezoek aan Death Valley, ging onze weg verder naar Tulare, een strategisch gelegen plaats die ons in staat stelt om onze reis van morgen naar Sequoia Nayional Park vlot aan te vangen. Aankomst op het hotel vond plaats omstreeks 19u, waardoor we een giede nachtrust tegemoet gaan.
Meer details over Sequoia National Park, krijgen jullie morgen te lezen.
Cheers,
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Zoals dit in onze planning opgenomen werd, beloofde het vandaag een zware dag te worden. Op ons stonden namelijk een hete woestijn, Death Valley genaamd, en 800 km autosnelweg te wachten. Gezien de strikte timing en het feit dat we Death Valley wouden verlaten vooraleer het er te warm werd, kropen we deze morgen om 4u30 uit ons nestje. Het vertrek vond plaats rond 5 uur.
Zeker nu Karen ons jammer genoeg verlaten heeft, beloofde dit vooral een zware dag te worden voor Annelies (die overigens last had van ochtendmisselijkheid) en Vicky, de bestuurders van wagen twee. Wagen één, daarentegen, kon rekenen op drie bestuurders en Stéfanie die een kei is in het vermaken van de chauffeur (indien ze zelf niet slaapt ;-p), waardoor deze steeds klaarwakker is! Zo werd er vrolijk door iedereen meegezongen op alle Samsonhits, die Stéfanie uiteraard uit haar hoofd kent.
Een eerste tussenstop vond plaats in Dante's View, een heuveltop die een uitzicht geeft over Death Valley. Van hieruit kon men duidelijk de zoutvlakten waarnemen die zich door de vallei een weg banen.
Nadat de nodige foto's getrokken werden, ging onze weg verder naar Zabriskies Point. Dit punt geeft een uitzicht over rotsformaties in de vorm van zandduinen. Mooi om te zien, maar hier begon de warmte toch al benauwend te worden (temperaturen boven de 100 graden Fahrenheit om 9 uur s'ochtends). Hier leerden we vooral dat Stéfanie warmte associeert met het aantal zweetdruppels die van haar poep rollen ;-p. Is de poep nat, dan heeft ze het te warm ;-p.
Rond 9 uur was het tijd voor ons ontbijt in het stadje Furnace Creek dat gelegen is in Death Valley. De mensen die hier wonen moeten hiervoor wel zeer goede redenen hebben, want niemand kan de temperaturen van Death Valley harden!
Na het ontbijt ging de weg verder naar Badwater, het laagste punt van de vallei (meer dan 800 meter onder zeeniveau), waar de temperaturen sporadisch 50 graden Celcius overschrijden. Onze kennismaking met Badwater was relatief kort (uitstappen, foto's trekken en weer instappen). De temperaturen bedroegen om 10u30 nl. al 112 graden Fahrenheit (44,44 graden). Het uitzicht, daarentegen was adembenemend. Een zoutvlakte die groot genoeg is om alle frituren van België, 1000 jaar lang, van zout te voorzien en de omringende bergketens die een gesloten gevoel geven.
Andere bezienswaardigeheden in Death Valley waren de Artist Pallets, rotsformaties in verschillende kleuren (inclusief een speciaal soort groen dat onmogelijk door Cedric kon gespot worden), de Devils Court (zoutafzettingen in de vorm van pilaren) en de zandduinen van Stovepipe Wells. Deze laatst waren echt fenomenaal om te zien.
Artist Palets
Devils Court
Stovepipe Wells
Na ons bezoek aan Death Valley, ging onze weg verder naar Tulare, een strategisch gelegen plaats die ons in staat stelt om onze reis van morgen naar Sequoia Nayional Park vlot aan te vangen. Aankomst op het hotel vond plaats omstreeks 19u, waardoor we een giede nachtrust tegemoet gaan.
Meer details over Sequoia National Park, krijgen jullie morgen te lezen.
Cheers,
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Dag 15: Las Vegas
Helloow Foax,
Onze laatste dag Las Vegas en onze eerste dag zonder Karen is een feit. Geen enkele van de sollicitaties die plaatshadden, was toereikend genoeg. De enige voorwaarde die we vooropstelden (een IQ dat gelijk is aan dat van Karen, nl. 50) werd Jammer genoeg door geen enkele van de sollicitanten behaald, waardoor we onze reis zullen verderzetten met 7 (graptjen he Karen ;-)).
Vandaag stonden nog een aantal bezienswaardigheden en attracties op het programma die we de voorgaande dagen nog niet bezichtigd of uitgeprobeerd hadden.
Na een lange nachtrust (vertrek rond 11u30), vertrokken we naar het observatiedek van hotel Paris. Het observatiedek bevindt zich in de hoogste regionen van de Eifeltoren en biedt ons een prachtig zicht op de Zuidkant van de Strip (Las Vegas Boulevard). alweer een plekje waar Sarah naar hartelust foto's kon trekken ;-).
Vervolgens ging onze weg verder naar hotel New York New York, waar we werkelijk allemaal door elkaar geschud werden op de achtbaan die zich in een baan om het hotel bevindt.
Na een middagmaaltijd, was het tijdvoor een ijsje. Bij temperaturen van boven de 100 graden Fahrenheit is verfrissing wel welkom. En mensen 30 graden is peanuts in vergelijking met wat wij doorstaan ;-).
De volgende halte op ons programma was het casino van Treasure Island, waar we voornamelijk tot de conclusie zijn gekomen dat geen van ons een grote gokker zal worden (de maximale inzet per persoon was nl. 4 dollar). Daarenboven kwamen we tot de conclusie dat we nog best een aantal jaren werken alvorens we kunnen rentenieren. Iedereen verloor namelijk elke cent die hij investeerde ;-). De roulette (niet te verwarren met de Russiache roulette ;-p) en de slots waren de gokspelen die we uitprobeerden.
Na deze diepe ontgoocheling (we waren immers geen miljonairs), begaven we ons naar het Hard Rock Café. Hier slaagde Cedric er voor de eerste maal in zijn leven niet in om zijn hamburger volledig te verorberen. De sukkelaar ligt er nog wakker van ;-).
Nadat ons buikje rond gegeten was, was het tijd voor de prachtige fontijnenshow van het Bellagio! Klasse en technologie werken hier in harmonie samen en zorgen voor een schitterende show!
Voor wie nog zin had (Vicky en Stéfanie waren moe en besloten hun nachtrust eerder aan te vatten), ging de weg verder naar Fremont Street. Een overdekte straat in Downtown Las Vegas, waar om het uur een lichtshow afgespeeld wordt. Glitter en glammer, neonverlichting, casino's en seksbars. Het beste stukje Vegas hebben we duidelijk voor het laatste gehouden! Een schitterend moment om onze kennismaking met de gokstad af te ronden.
Morgen staat een lange en zware trip op het programma naar Death Valley. Reeds om 5 uur zullen de motoren van onze wagens ronken en zullen wij Fabulous Vegas achter ons laten.
Meer hierover krijgen jullie de volgende dagen te lezen!
Cheers!
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Onze laatste dag Las Vegas en onze eerste dag zonder Karen is een feit. Geen enkele van de sollicitaties die plaatshadden, was toereikend genoeg. De enige voorwaarde die we vooropstelden (een IQ dat gelijk is aan dat van Karen, nl. 50) werd Jammer genoeg door geen enkele van de sollicitanten behaald, waardoor we onze reis zullen verderzetten met 7 (graptjen he Karen ;-)).
Vandaag stonden nog een aantal bezienswaardigheden en attracties op het programma die we de voorgaande dagen nog niet bezichtigd of uitgeprobeerd hadden.
Na een lange nachtrust (vertrek rond 11u30), vertrokken we naar het observatiedek van hotel Paris. Het observatiedek bevindt zich in de hoogste regionen van de Eifeltoren en biedt ons een prachtig zicht op de Zuidkant van de Strip (Las Vegas Boulevard). alweer een plekje waar Sarah naar hartelust foto's kon trekken ;-).
Vervolgens ging onze weg verder naar hotel New York New York, waar we werkelijk allemaal door elkaar geschud werden op de achtbaan die zich in een baan om het hotel bevindt.
Na een middagmaaltijd, was het tijdvoor een ijsje. Bij temperaturen van boven de 100 graden Fahrenheit is verfrissing wel welkom. En mensen 30 graden is peanuts in vergelijking met wat wij doorstaan ;-).
De volgende halte op ons programma was het casino van Treasure Island, waar we voornamelijk tot de conclusie zijn gekomen dat geen van ons een grote gokker zal worden (de maximale inzet per persoon was nl. 4 dollar). Daarenboven kwamen we tot de conclusie dat we nog best een aantal jaren werken alvorens we kunnen rentenieren. Iedereen verloor namelijk elke cent die hij investeerde ;-). De roulette (niet te verwarren met de Russiache roulette ;-p) en de slots waren de gokspelen die we uitprobeerden.
Na deze diepe ontgoocheling (we waren immers geen miljonairs), begaven we ons naar het Hard Rock Café. Hier slaagde Cedric er voor de eerste maal in zijn leven niet in om zijn hamburger volledig te verorberen. De sukkelaar ligt er nog wakker van ;-).
Nadat ons buikje rond gegeten was, was het tijd voor de prachtige fontijnenshow van het Bellagio! Klasse en technologie werken hier in harmonie samen en zorgen voor een schitterende show!
Voor wie nog zin had (Vicky en Stéfanie waren moe en besloten hun nachtrust eerder aan te vatten), ging de weg verder naar Fremont Street. Een overdekte straat in Downtown Las Vegas, waar om het uur een lichtshow afgespeeld wordt. Glitter en glammer, neonverlichting, casino's en seksbars. Het beste stukje Vegas hebben we duidelijk voor het laatste gehouden! Een schitterend moment om onze kennismaking met de gokstad af te ronden.
Morgen staat een lange en zware trip op het programma naar Death Valley. Reeds om 5 uur zullen de motoren van onze wagens ronken en zullen wij Fabulous Vegas achter ons laten.
Meer hierover krijgen jullie de volgende dagen te lezen!
Cheers!
7 kleine Belgen in het grote Amerika
dinsdag 24 juli 2012
Dag 14: Las Vegas
Helloow Foax,
Toen waren ze nog met 7! Door aanhoudende klierproblemen en na de zware reis die we reeds achter de rug hebben, heeft Karen besloten om de strijd te staken en het vliegtuig huiswaarts te nemen (haar vlucht vertrekt morgenvroeg omstreeks 10u plaatselijke tijd). Wij betreuren haar vertrek, maar begrijpen haar beslissing! Goed nieuws voor jullie! Door het vertrek van Karen, is er een plaats beschikbaar om de laatste week van onze reis mee te beleven. Sollicitaties vinden plaats op 24 juli in Las Vegas omstreeks 10 uur plaatselijke tijd (jullie hebben nog 10 minuten) ;-).
Vanwege de schok die onze groep te verduren kreeg, verliep onze dag niet helemaal zoals gepland. Las Vegas werd vandaag in groepjes bezocht, teneinde wat privacy te verlenen aan de tortelduifjes Sarah en Cedric die eens wat tijd met elkaar wilden doorbrengen ;-).
Niettegensttande bezocht iedereen ongeveer dezelfde zaken. Een aantal voorbeelden hiervan zijn:
- Hotel Flamingo, waar sommigen onder ons tevergeefs achter het flamingoverblijf hebben gezocht (de casino hotels zijn zo groot)
- Hotel New York New York, met een rollercoaster om 'U' tegen te zeggen. Morgen gaan we deze uiteraard uitproberen ;-)
- Hotel Paris waar een groot gedeelte van Parijs werd nagebouwd (inclusief Eifeltoren en Arc De Triomphe)
- MGM, waar het leeuwenverblijf gesloten bleek te zijn.
- Hotel Luxor, waar een Sfynx en een piramide nagebouwd werden.
- het Bellagio, waar om het hal uur een prachtige fontijnenshow te zien is
Na het zien van zoveel moois, spraken we rond 18 uur weer samen af om het avondmaal te benuttigen. Een buffet à volonté. Iedereen vond iets wat hij met plezier naar binnenspeelde.
Na het laatste avondmaal van Karen, begaven we ons naar de Frankie Moreno show, een travestietenshow waar de ster van de avond ongeveer 10 keer van jurk wisselde. Andere mannen/vrouwen (is soms moeilijk uit te maken ;-p),imiteerden bekende sterren. Zo passeerden Madonna, Cher, Britney Spears, Janet Jackson, Withney Houston, Beyonce, Tina Turner en nog vele anderen de revue. De ene imitatie was al wat beter dan de andere, maar over het algemeen hielden we een positieve indruk over aan de show. De afsluiter, een travestiet die zich wederom omvormde tot een man, was voor een aantal onder ons zelfs een emotioneel gebeuren ;-).
Bij de terugweg naar het hotel omstreeks 12 uur, waren we nog net op tijd om de vulkaanuitbarsting van de Mirage te bewonderen. Vlammen en lava spoten gecontroleerd alle richtingen uit en toonden ons een mooi stukje technologie ;-).
Morgen nog een laatste dagje Las Vegas. De rollercoaster in NY NY, Fremont street (een overdekte casinostraat), het observatiedek van de Eifeltoren en een gokbeurt staan op het programma (jaja we gaan ons wagen aan de duizenden slots en komen me miljoenen terug naar huis ;-p).
Tot morgen!
7 kleine Belgen in het grote Amerika
Toen waren ze nog met 7! Door aanhoudende klierproblemen en na de zware reis die we reeds achter de rug hebben, heeft Karen besloten om de strijd te staken en het vliegtuig huiswaarts te nemen (haar vlucht vertrekt morgenvroeg omstreeks 10u plaatselijke tijd). Wij betreuren haar vertrek, maar begrijpen haar beslissing! Goed nieuws voor jullie! Door het vertrek van Karen, is er een plaats beschikbaar om de laatste week van onze reis mee te beleven. Sollicitaties vinden plaats op 24 juli in Las Vegas omstreeks 10 uur plaatselijke tijd (jullie hebben nog 10 minuten) ;-).
Vanwege de schok die onze groep te verduren kreeg, verliep onze dag niet helemaal zoals gepland. Las Vegas werd vandaag in groepjes bezocht, teneinde wat privacy te verlenen aan de tortelduifjes Sarah en Cedric die eens wat tijd met elkaar wilden doorbrengen ;-).
Niettegensttande bezocht iedereen ongeveer dezelfde zaken. Een aantal voorbeelden hiervan zijn:
- Hotel Flamingo, waar sommigen onder ons tevergeefs achter het flamingoverblijf hebben gezocht (de casino hotels zijn zo groot)
- Hotel New York New York, met een rollercoaster om 'U' tegen te zeggen. Morgen gaan we deze uiteraard uitproberen ;-)
- Hotel Paris waar een groot gedeelte van Parijs werd nagebouwd (inclusief Eifeltoren en Arc De Triomphe)
- MGM, waar het leeuwenverblijf gesloten bleek te zijn.
- Hotel Luxor, waar een Sfynx en een piramide nagebouwd werden.
- het Bellagio, waar om het hal uur een prachtige fontijnenshow te zien is
Na het zien van zoveel moois, spraken we rond 18 uur weer samen af om het avondmaal te benuttigen. Een buffet à volonté. Iedereen vond iets wat hij met plezier naar binnenspeelde.
Na het laatste avondmaal van Karen, begaven we ons naar de Frankie Moreno show, een travestietenshow waar de ster van de avond ongeveer 10 keer van jurk wisselde. Andere mannen/vrouwen (is soms moeilijk uit te maken ;-p),imiteerden bekende sterren. Zo passeerden Madonna, Cher, Britney Spears, Janet Jackson, Withney Houston, Beyonce, Tina Turner en nog vele anderen de revue. De ene imitatie was al wat beter dan de andere, maar over het algemeen hielden we een positieve indruk over aan de show. De afsluiter, een travestiet die zich wederom omvormde tot een man, was voor een aantal onder ons zelfs een emotioneel gebeuren ;-).
Bij de terugweg naar het hotel omstreeks 12 uur, waren we nog net op tijd om de vulkaanuitbarsting van de Mirage te bewonderen. Vlammen en lava spoten gecontroleerd alle richtingen uit en toonden ons een mooi stukje technologie ;-).
Morgen nog een laatste dagje Las Vegas. De rollercoaster in NY NY, Fremont street (een overdekte casinostraat), het observatiedek van de Eifeltoren en een gokbeurt staan op het programma (jaja we gaan ons wagen aan de duizenden slots en komen me miljoenen terug naar huis ;-p).
Tot morgen!
7 kleine Belgen in het grote Amerika
maandag 23 juli 2012
Dag 13: Saint George - Las Vegas
Viva Las Vegas,
Wat klopten onze hartjes sneller toen we na een goede twee uur de grrotstad Las Vegas voorbijreden. Las Vegas, de stad van de gokverslaafden, de stad van de superlatieven, de stad van de weelde. Zelden geziene rijkdom en kitch gaven onze ogen de kost.
Onze doorrit op de strip, bracht ons langs de verschillende bekende hotels en casino's, zoals:
- het Bellagio met zijn fontijnenshow
- hotel Caesars Palace, een hotel dat gebouwd is rond de antieke oudheid
- het Venetian hotel, een hotel waar gemotoriseerde gondels (bestuurd door zingende kapiteinen) de gasten naar hun verblijf in Venetië brengen. Het hotel heeft zelf getrainde duiven die om de zo veel minuten over het nagebouwde San Marco-plein vliegen.
- hotel Paris, hier besloten de architecten dat 1 Parijs en 1 Eifeltoren niet voldoende waren, waardoor er van elk een tweede gemaakt werd
- hotel Circus Circus, een hotel dat voornamelijk gekend is door zijn uithangbord, gelijkend op een clown
- ...
Na een kennismaking, kwamen we bij ons hotel aan, Treaure Island, een piratenhotel met aan de ingang een levensgroot slagschip waar dagelijks piratengevechten opgevoerd worden.
Gezien we voor de check-inn nog een aantal uren te vroeg waren, besloten we in eerte instantie ons hotel onder de loep te nemen. We konden onze ogen niet geloven! Een winkelcentrum om "U" tegen te zeggen, slots (gokmachines) genoeg om iedere Amerikaan plaats te geven, Pokertafels, Blackjack, roulette en nog zoveel meer, ...
Na een eerste bezoekje besloten we om een tweede hotel te bezoeken. Het Venetian hotel. Hier viel onze mond werkelijk nog wijder open. De gondelverhalen zijn helemaal niet gelogen en het winkelcentrum was nog groter dan in ons hotel Treasure Island. Dit was eveneens de plek waar we ons middagmaal benuttigden (een broodje van maarliefst 11 dollar, gezond eten kost duidelijk veel geld in de VS).
Na het middagmaal ging onze weg verder naar Caesars Palace. Het wordt een cliché, maar hier was het winkelcentrum nog groter dan in het Venetian hotel. Even ter vergelijking, het winkelcentrum in caesars Palace is 5 maal zo groot als het Westland shoppingcenter te Anderlecht. Wandelen en genieten van de Romeinse kunst waren de opdracht.
We merken op dat haast geen enkele winkel ook effectief interessant was om te winkelen, gezien de prijzen van de vetkoopwaren ons petje te boven gingen ;-). Slechts enkele kleine zaken zoals speelkaarten, postkaarten, ... Waren voor ons betaalbaar.
Één belangrijk minpunt waren de temperatuurschommelingen. In de hotels/casino's draaide de airco op volle toeren, terwijl de temperatuur buiten 100 graden Fahrenheit overschreed. Een bonk van jewelste was steeds het gevolg van he betreden en verlaten van de hotels. Dit bovenop de vermoeidheid die we de voorgaande dagen hebben opgebouwd, maakte ons behoorlijk prikkelbaar.
Bijgevolg namen we het beluit om rond 15u30 in te checken. Een wachtrij van hier tot in Taiwan, vrolijkte ons niet meteen op ;-).
Nadat de nodige bagage in onze kamer gedropt werd, ging onze weg verder naar de BBQ-grill waar de meesten onder ons lekker wisten te eten.
De volgende stop, in het donkerwordende Las Vegas, was de dagelijkse piratenshow die ons hotel iedere dag uitvoert. Buiten een aantak spectaculaire explosies, een zinkend schip en een aantal playbackende randdebielen, was deze show niets bijzonders.
Na de 15 minuten durende show, ging onze wandeltocht (ongeveer 2 km heen), noordwaarts verder langsheen de strip. De voornaamste trekpleisters waren hier het hotel circus circus, het hotel de Riviera en onze eindbestemming de Stratosphere Tower. Een 356 meter hoge toren die een prachtig uitzicht geeft over de stad en haar weelderige verlichting. Het observatiedek bevond zich op de 108ste verdieping. De attracties waaraan je kon deelnemen bevonden zich op de 109ste en 112de verdieping.
De eerste attractie waar Stéfanie en Cedric aan deelnamen was de big shot. Een mechanisme dat je 50 meter de lucht inschiet (50 meter bovenop de 356 meter die we reeds stegen). Een ritje dat Stéfanie niet snel zal vergeten. Medereizigers op de attractie moesten namelijk 5 minuten later nog lachen met de manier waarop Stéfanie haar angsten overwon. Even een korte omschrijving 'ah' 'ah' 'aaaaah' en dit 100 keer herhalen, zelf wanneer beide voeten reeds op de grond staan ;-p. Cedric stond trouwens ook mooi op de foto die tijdens de attractie getrokken werd. laten we zeggen dat de wind voor een angstig gezicht zorgde ;-). De foto's werden niet aangeschaft gezien de hoge geldprijs (20 dollar) waardoor we vooral onthouden dat de onderneming stoer was ;-).
Na attractie één was het de beurt aan 3 andere veteranen die een andere attractie gingen uitproberen (een aantal onder ons hadden nl. een rit naar het uitkijkpunt van de toren + 1 rit op een attractie gekozen). Sarah, Vanessa en Vicky waren er klaar voor. De overige leden van de groep, met name Kristof, Annelies en Karen besloten dat een ritje naar een prachtig uitzichtpunt over Vegas, meer dan voldoende was. Gezien Sarah op het moment van de waarheid niet over voldoende 'guts' beschikte ;-), besloot Cedric haar plaats in te nemen. De attractie van dienst, X-Scream. Een korte rollercoaster, van hooguit 15 meter, die over de rand van de Stratosphere Tower hangt. Véélvuldig wordt men heen en weer geslingerd tussen de afgrond en de begane grond op de bovenste verdieping van de toren. Een heftig ritje dat voor aanvang van de attractie voor de nodige stress zorgde bij De drie groepsleden. Uiteraard brachten de kemphanen ook deze missie tot een goed einde ;-).
Tot slot volgde een terugtocht naar het hotel van 2 km. Om 2 uur gingen de lichtjes uit en genoten we van een welverdiende nachtrust. De vermoeidheid bij de groepsleden heeft namelijk een nieuw hoogtepunt bereikt.
Morgen staat eveneens een dagje Vegas op het programma. Een travestietenshow zal onze ogen te kost geven ;-). Meer hierover, krijgen jullie morgen te lezen.
Cheers,
8 kleine Belgen in het grote Amerika
Wat klopten onze hartjes sneller toen we na een goede twee uur de grrotstad Las Vegas voorbijreden. Las Vegas, de stad van de gokverslaafden, de stad van de superlatieven, de stad van de weelde. Zelden geziene rijkdom en kitch gaven onze ogen de kost.
Onze doorrit op de strip, bracht ons langs de verschillende bekende hotels en casino's, zoals:
- het Bellagio met zijn fontijnenshow
- hotel Caesars Palace, een hotel dat gebouwd is rond de antieke oudheid
- het Venetian hotel, een hotel waar gemotoriseerde gondels (bestuurd door zingende kapiteinen) de gasten naar hun verblijf in Venetië brengen. Het hotel heeft zelf getrainde duiven die om de zo veel minuten over het nagebouwde San Marco-plein vliegen.
- hotel Paris, hier besloten de architecten dat 1 Parijs en 1 Eifeltoren niet voldoende waren, waardoor er van elk een tweede gemaakt werd
- hotel Circus Circus, een hotel dat voornamelijk gekend is door zijn uithangbord, gelijkend op een clown
- ...
Na een kennismaking, kwamen we bij ons hotel aan, Treaure Island, een piratenhotel met aan de ingang een levensgroot slagschip waar dagelijks piratengevechten opgevoerd worden.
Gezien we voor de check-inn nog een aantal uren te vroeg waren, besloten we in eerte instantie ons hotel onder de loep te nemen. We konden onze ogen niet geloven! Een winkelcentrum om "U" tegen te zeggen, slots (gokmachines) genoeg om iedere Amerikaan plaats te geven, Pokertafels, Blackjack, roulette en nog zoveel meer, ...
Na een eerste bezoekje besloten we om een tweede hotel te bezoeken. Het Venetian hotel. Hier viel onze mond werkelijk nog wijder open. De gondelverhalen zijn helemaal niet gelogen en het winkelcentrum was nog groter dan in ons hotel Treasure Island. Dit was eveneens de plek waar we ons middagmaal benuttigden (een broodje van maarliefst 11 dollar, gezond eten kost duidelijk veel geld in de VS).
Na het middagmaal ging onze weg verder naar Caesars Palace. Het wordt een cliché, maar hier was het winkelcentrum nog groter dan in het Venetian hotel. Even ter vergelijking, het winkelcentrum in caesars Palace is 5 maal zo groot als het Westland shoppingcenter te Anderlecht. Wandelen en genieten van de Romeinse kunst waren de opdracht.
We merken op dat haast geen enkele winkel ook effectief interessant was om te winkelen, gezien de prijzen van de vetkoopwaren ons petje te boven gingen ;-). Slechts enkele kleine zaken zoals speelkaarten, postkaarten, ... Waren voor ons betaalbaar.
Één belangrijk minpunt waren de temperatuurschommelingen. In de hotels/casino's draaide de airco op volle toeren, terwijl de temperatuur buiten 100 graden Fahrenheit overschreed. Een bonk van jewelste was steeds het gevolg van he betreden en verlaten van de hotels. Dit bovenop de vermoeidheid die we de voorgaande dagen hebben opgebouwd, maakte ons behoorlijk prikkelbaar.
Bijgevolg namen we het beluit om rond 15u30 in te checken. Een wachtrij van hier tot in Taiwan, vrolijkte ons niet meteen op ;-).
Nadat de nodige bagage in onze kamer gedropt werd, ging onze weg verder naar de BBQ-grill waar de meesten onder ons lekker wisten te eten.
De volgende stop, in het donkerwordende Las Vegas, was de dagelijkse piratenshow die ons hotel iedere dag uitvoert. Buiten een aantak spectaculaire explosies, een zinkend schip en een aantal playbackende randdebielen, was deze show niets bijzonders.
Na de 15 minuten durende show, ging onze wandeltocht (ongeveer 2 km heen), noordwaarts verder langsheen de strip. De voornaamste trekpleisters waren hier het hotel circus circus, het hotel de Riviera en onze eindbestemming de Stratosphere Tower. Een 356 meter hoge toren die een prachtig uitzicht geeft over de stad en haar weelderige verlichting. Het observatiedek bevond zich op de 108ste verdieping. De attracties waaraan je kon deelnemen bevonden zich op de 109ste en 112de verdieping.
De eerste attractie waar Stéfanie en Cedric aan deelnamen was de big shot. Een mechanisme dat je 50 meter de lucht inschiet (50 meter bovenop de 356 meter die we reeds stegen). Een ritje dat Stéfanie niet snel zal vergeten. Medereizigers op de attractie moesten namelijk 5 minuten later nog lachen met de manier waarop Stéfanie haar angsten overwon. Even een korte omschrijving 'ah' 'ah' 'aaaaah' en dit 100 keer herhalen, zelf wanneer beide voeten reeds op de grond staan ;-p. Cedric stond trouwens ook mooi op de foto die tijdens de attractie getrokken werd. laten we zeggen dat de wind voor een angstig gezicht zorgde ;-). De foto's werden niet aangeschaft gezien de hoge geldprijs (20 dollar) waardoor we vooral onthouden dat de onderneming stoer was ;-).
Na attractie één was het de beurt aan 3 andere veteranen die een andere attractie gingen uitproberen (een aantal onder ons hadden nl. een rit naar het uitkijkpunt van de toren + 1 rit op een attractie gekozen). Sarah, Vanessa en Vicky waren er klaar voor. De overige leden van de groep, met name Kristof, Annelies en Karen besloten dat een ritje naar een prachtig uitzichtpunt over Vegas, meer dan voldoende was. Gezien Sarah op het moment van de waarheid niet over voldoende 'guts' beschikte ;-), besloot Cedric haar plaats in te nemen. De attractie van dienst, X-Scream. Een korte rollercoaster, van hooguit 15 meter, die over de rand van de Stratosphere Tower hangt. Véélvuldig wordt men heen en weer geslingerd tussen de afgrond en de begane grond op de bovenste verdieping van de toren. Een heftig ritje dat voor aanvang van de attractie voor de nodige stress zorgde bij De drie groepsleden. Uiteraard brachten de kemphanen ook deze missie tot een goed einde ;-).
Tot slot volgde een terugtocht naar het hotel van 2 km. Om 2 uur gingen de lichtjes uit en genoten we van een welverdiende nachtrust. De vermoeidheid bij de groepsleden heeft namelijk een nieuw hoogtepunt bereikt.
Morgen staat eveneens een dagje Vegas op het programma. Een travestietenshow zal onze ogen te kost geven ;-). Meer hierover, krijgen jullie morgen te lezen.
Cheers,
8 kleine Belgen in het grote Amerika
zaterdag 21 juli 2012
Dag 12: Bryce Canyon City - Zion National Park- Saint George
Helloow Foax,
Na een zware 11-daagse waar iedereen de nodige kwaaltjes heeft doorstaan en waar nachtrust niet meer dan een utopie was, besloten de acht Amerikatrotters om deze morgen uit te slapen. Tot 9 uur kon er geslapen worden. Het vertrek vond plaats om 9u30. Een belissing die we ons al gauw zouden beklagen.
De rit ging van Bryce Canyon City naar Zion National Park. Volgens onze GPS zou een verplaatsing naar Zion maar een goed uurtje duren. Dit was slechts een droom gezien onze GPS'en geen rekening hielden met wegenwerken, traag rijdende mobilhomes en het feit dat we het Park langs de Oostkant binnenreden.
Het visitorcenter in Zion National Park, bevindt zich aan de Zuidknt van het Park, waardoor we het gehele Park met de auto moesten doorrijden. Deze ontdekking was goed voor een extra ritje van 1 uur. Daarenboven hadden Vicky en Stéfanie hun dagelijkse portie koffie nog niet kunnen benuttigen en was Vanessa niet met het verkeerde, maar zonder benen opgestaan, waardoor de sfeer geen nieuwe hoogtepunten bereikte.
We merken op dat we bij onze doorrit in het park een familie wilde berggeiten wisten te spotten. Een mooi natuurtafereel dat we niet snel zullen vergeten.
En toch was dit alles nog niet voldoende, neenee, Zion National Park moest en zou ons vandaag kraken!
Eens aangekomen aan het visitor Center moesten we een parkeerplaats zoeken. De bezienswaardigheden van het natuurpark mag je immers niet met de auto betreden. Je moet gebruik maken van de gratis shuttelbussen die je naar de bezienswaardigheden brengen. Natuurlijk waren we 30 minuten te laat, waardoor geen enkele parkeerplaats nog vrij was. Een betaalparking (10 dollar per auto) was de enige oplossing.
Vanaf dat moment kon het haast niet meer slechter gaan. Om 13 uur besloten we om de hike Angels Landing Trail te doen. Een belevenis die we binnen 50 jaar aan onze kleinkinderen zullen doorvertellen! Wederom vond Vanessa de benaming van de trail mooi, waardoor deze 8 km lange wandeling, onze optie nummer één werd.
De hike zou ons naar ongekende hoogten brengen die ons een fantastisch zicht over het park gaven. De wandeling begon in helse temperaturen (meer dan 90 graden Fahrenheit) en in volle zon. Daarenboven ging het vanaf de eerste meters bergop! En bergop in de VS, is bergop (het stijgingspercentage oversteeg constant 10%, met pieken die de 25% overschreden)!
Karen was het eerste slachtoffer van dienst en besloot reeds na een aantal km's terug te keren (de hitte en de zwaarte van het parcours waren haar net iets te veel). Karen besloot om beneden op ons te wachten en bezocht in haar ééntje een aantal bezienswaardigheden die op makkelijkere hikings gelegen waren.
Niettegenstaande er zware eerste km's afgelegd dienden te worden, was dit een eitje in vergelijking met wat nog komen zou! Voor Vanessa was het bereiken van dit punt een hele uitdaging die ze door haar karakter tot een goed eind wist te brengen (het mindere humeur waarmee ze was opgestaan was verdwenen als sneeuw voor de zon)!
Na ongeveer 3 km klimmen, kwamen de 7 resterende dapperen op het punt waar de Angels Landing Trail echt begon. Een wandeling van om en bij de km die ons over rotsen en metalen kettingen naar de top bracht. Afgronden van meer dan één km hoog konden vastgesteld worden aan beide zijden van de trail. Kortom een wandeling (als je het nog wandelen kan noemen) voor durvers!
Bij het klimmen, hadden we reeds verscheidene mensen ontmoet die de wandeling van de Angels Landing Trail niet aandurfden. Er dient ook gezegd te worden dat in het 8-jarig bestaan van de trail, reeds 6 mensen het leven lieten.
Om het plaatje nog compleet te maken, besloten de weergoden om ons het leven zuur te maken. Voor de trail begon kregen we een knap stukje stortregen, met als gevolg dat we kletsnat aan de wandeling begonnen (door de zon die onmiddellijk na de regen weer scheen, waren we binnen de korste keren weer droog, net zoals het parcours).
De tocht ging op naar de top en leerde ons wandelen naast ravijnen, kijken naar de afgronden en klimmen op stenen. De meeste van de 7 overblijvende hadden dit aardig onder de knie en gingen vlot naar boven. Voor Annelies, daarentegen, werd het iets te gevaarlijk waardoor ze wijslijk beloot om terug te keren! De zes overgebleven veteranen moesten en zouden de top bereiken!
Er werd geklommen en gedaald en na een aantal uren bereikten we uiteindelijk de top van de Angelslanding trail. Prachtige vergezichten en duizelingwekkende hoogten waren het resultaat van onze inspanningen! Genietend van een heerlijk zonnetje, genoten we van ons verblijf op de top. Als kers op de taart kregen we zelf van dichtbij (slechts 5 meter van ons verwijderd) een reusachtige vliegende Condor te zien! Een Arend (gierachtige) die met een vleugelwijdte van meer dan 3 meter het luchtruim van Zion National Park onveilig maakt. Prachtig om te zien!
Nu we de top bereikt hadden, stelde een terugkeer niet veel voor. Dezelfde weg dienden we nu in de tegengestelde richting tegemoet te gaan.
Dit was wederom zonder de weergoden gerekend. In slechts enkele minuten tijd veranderde de hemel in een grijze massa, die ons zelf niet meer in staat stelde om de afgronden te zien! Grijs werd alles om ons heen. En toen gingen de hemelsluizen voor een tweede maal open. Deze keer langer dan de vorige keer. Niet enkel regen kregen we over onze hoofden heen. Ook hagelstenen kletterden tegen onze oren en hoofden.
De terugtocht was bijgevolg een hel die we zo snel mogelijk tot een goed einde wouden brengen! Met een zelden geziene snelheid en elegantie, wisten we weer het vertrekpunt van de Angel Landing Trail te bereiken (slechts 30 minuten duurde de terugtocht!).
Eens aangekomen zagen we, weliswaar volledig doorweekt, het mooiste wat we ooit gezien hebben. Honderden watervallen stormden door de hevige regenval van de bergen en bezorgden ons een prachtig stukje van een natuurwonder! Al snel was de regen/hagel en windbui over en konden we onze weg naar beneden verderzetten (3 km bergaf gaat vrij vlot als u onderbroek nat is ;-p).
Samengevat 8 km klimmen in 4 uur. Dit zegt meteen iets over de moeilijkheidsgraad van de wandeling! Een pluim voor de zes leden die heelhuids de beruchte Angels Landing Trail wisten te doirstaan! Hiken zal nooit mee dezelfde betekenis hebben voor ons!
Eens beneden aangekomen, vervoegden we ons met Annelies en namen we de shuttelbus naar onze wagen om nieuwe kleren aan te trekken. Dit was ook de plaats waar Karen onze groep vervolledigde. Van het Zion National Park, dat ons niet klein kreeg, hadden we genoeg gezien, waardoor we onze weg verderzetten naar ons hotel in Saint George. Een steak in een steakhouse (voor Stéfanie een slatje), was onze beloning voor de zware dag die we achter de kiezen hadden!
Morgen gaat onze vakantie naar Las Vegas, de gokstad bij uitstek! De tsjing tsings en de bling blings staan op ons te wachten.
Onze verhalen krijgen jullie morgen te horen!
Cheers,
8 kleine Belgen in het grote Amerika
PS: foto's van vandaag krijgen jullie één van de volgende dagen zeker voorgeschoteld. Zo kunnen jullie zien dat geen enkel detail van bovenstaand verhaal, gelogen is!
Na een zware 11-daagse waar iedereen de nodige kwaaltjes heeft doorstaan en waar nachtrust niet meer dan een utopie was, besloten de acht Amerikatrotters om deze morgen uit te slapen. Tot 9 uur kon er geslapen worden. Het vertrek vond plaats om 9u30. Een belissing die we ons al gauw zouden beklagen.
De rit ging van Bryce Canyon City naar Zion National Park. Volgens onze GPS zou een verplaatsing naar Zion maar een goed uurtje duren. Dit was slechts een droom gezien onze GPS'en geen rekening hielden met wegenwerken, traag rijdende mobilhomes en het feit dat we het Park langs de Oostkant binnenreden.
Het visitorcenter in Zion National Park, bevindt zich aan de Zuidknt van het Park, waardoor we het gehele Park met de auto moesten doorrijden. Deze ontdekking was goed voor een extra ritje van 1 uur. Daarenboven hadden Vicky en Stéfanie hun dagelijkse portie koffie nog niet kunnen benuttigen en was Vanessa niet met het verkeerde, maar zonder benen opgestaan, waardoor de sfeer geen nieuwe hoogtepunten bereikte.
We merken op dat we bij onze doorrit in het park een familie wilde berggeiten wisten te spotten. Een mooi natuurtafereel dat we niet snel zullen vergeten.
En toch was dit alles nog niet voldoende, neenee, Zion National Park moest en zou ons vandaag kraken!
Eens aangekomen aan het visitor Center moesten we een parkeerplaats zoeken. De bezienswaardigheden van het natuurpark mag je immers niet met de auto betreden. Je moet gebruik maken van de gratis shuttelbussen die je naar de bezienswaardigheden brengen. Natuurlijk waren we 30 minuten te laat, waardoor geen enkele parkeerplaats nog vrij was. Een betaalparking (10 dollar per auto) was de enige oplossing.
Vanaf dat moment kon het haast niet meer slechter gaan. Om 13 uur besloten we om de hike Angels Landing Trail te doen. Een belevenis die we binnen 50 jaar aan onze kleinkinderen zullen doorvertellen! Wederom vond Vanessa de benaming van de trail mooi, waardoor deze 8 km lange wandeling, onze optie nummer één werd.
De hike zou ons naar ongekende hoogten brengen die ons een fantastisch zicht over het park gaven. De wandeling begon in helse temperaturen (meer dan 90 graden Fahrenheit) en in volle zon. Daarenboven ging het vanaf de eerste meters bergop! En bergop in de VS, is bergop (het stijgingspercentage oversteeg constant 10%, met pieken die de 25% overschreden)!
Karen was het eerste slachtoffer van dienst en besloot reeds na een aantal km's terug te keren (de hitte en de zwaarte van het parcours waren haar net iets te veel). Karen besloot om beneden op ons te wachten en bezocht in haar ééntje een aantal bezienswaardigheden die op makkelijkere hikings gelegen waren.
Niettegenstaande er zware eerste km's afgelegd dienden te worden, was dit een eitje in vergelijking met wat nog komen zou! Voor Vanessa was het bereiken van dit punt een hele uitdaging die ze door haar karakter tot een goed eind wist te brengen (het mindere humeur waarmee ze was opgestaan was verdwenen als sneeuw voor de zon)!
Na ongeveer 3 km klimmen, kwamen de 7 resterende dapperen op het punt waar de Angels Landing Trail echt begon. Een wandeling van om en bij de km die ons over rotsen en metalen kettingen naar de top bracht. Afgronden van meer dan één km hoog konden vastgesteld worden aan beide zijden van de trail. Kortom een wandeling (als je het nog wandelen kan noemen) voor durvers!
Bij het klimmen, hadden we reeds verscheidene mensen ontmoet die de wandeling van de Angels Landing Trail niet aandurfden. Er dient ook gezegd te worden dat in het 8-jarig bestaan van de trail, reeds 6 mensen het leven lieten.
Om het plaatje nog compleet te maken, besloten de weergoden om ons het leven zuur te maken. Voor de trail begon kregen we een knap stukje stortregen, met als gevolg dat we kletsnat aan de wandeling begonnen (door de zon die onmiddellijk na de regen weer scheen, waren we binnen de korste keren weer droog, net zoals het parcours).
De tocht ging op naar de top en leerde ons wandelen naast ravijnen, kijken naar de afgronden en klimmen op stenen. De meeste van de 7 overblijvende hadden dit aardig onder de knie en gingen vlot naar boven. Voor Annelies, daarentegen, werd het iets te gevaarlijk waardoor ze wijslijk beloot om terug te keren! De zes overgebleven veteranen moesten en zouden de top bereiken!
Er werd geklommen en gedaald en na een aantal uren bereikten we uiteindelijk de top van de Angelslanding trail. Prachtige vergezichten en duizelingwekkende hoogten waren het resultaat van onze inspanningen! Genietend van een heerlijk zonnetje, genoten we van ons verblijf op de top. Als kers op de taart kregen we zelf van dichtbij (slechts 5 meter van ons verwijderd) een reusachtige vliegende Condor te zien! Een Arend (gierachtige) die met een vleugelwijdte van meer dan 3 meter het luchtruim van Zion National Park onveilig maakt. Prachtig om te zien!
Nu we de top bereikt hadden, stelde een terugkeer niet veel voor. Dezelfde weg dienden we nu in de tegengestelde richting tegemoet te gaan.
Dit was wederom zonder de weergoden gerekend. In slechts enkele minuten tijd veranderde de hemel in een grijze massa, die ons zelf niet meer in staat stelde om de afgronden te zien! Grijs werd alles om ons heen. En toen gingen de hemelsluizen voor een tweede maal open. Deze keer langer dan de vorige keer. Niet enkel regen kregen we over onze hoofden heen. Ook hagelstenen kletterden tegen onze oren en hoofden.
De terugtocht was bijgevolg een hel die we zo snel mogelijk tot een goed einde wouden brengen! Met een zelden geziene snelheid en elegantie, wisten we weer het vertrekpunt van de Angel Landing Trail te bereiken (slechts 30 minuten duurde de terugtocht!).
Eens aangekomen zagen we, weliswaar volledig doorweekt, het mooiste wat we ooit gezien hebben. Honderden watervallen stormden door de hevige regenval van de bergen en bezorgden ons een prachtig stukje van een natuurwonder! Al snel was de regen/hagel en windbui over en konden we onze weg naar beneden verderzetten (3 km bergaf gaat vrij vlot als u onderbroek nat is ;-p).
Samengevat 8 km klimmen in 4 uur. Dit zegt meteen iets over de moeilijkheidsgraad van de wandeling! Een pluim voor de zes leden die heelhuids de beruchte Angels Landing Trail wisten te doirstaan! Hiken zal nooit mee dezelfde betekenis hebben voor ons!
Eens beneden aangekomen, vervoegden we ons met Annelies en namen we de shuttelbus naar onze wagen om nieuwe kleren aan te trekken. Dit was ook de plaats waar Karen onze groep vervolledigde. Van het Zion National Park, dat ons niet klein kreeg, hadden we genoeg gezien, waardoor we onze weg verderzetten naar ons hotel in Saint George. Een steak in een steakhouse (voor Stéfanie een slatje), was onze beloning voor de zware dag die we achter de kiezen hadden!
Morgen gaat onze vakantie naar Las Vegas, de gokstad bij uitstek! De tsjing tsings en de bling blings staan op ons te wachten.
Onze verhalen krijgen jullie morgen te horen!
Cheers,
8 kleine Belgen in het grote Amerika
PS: foto's van vandaag krijgen jullie één van de volgende dagen zeker voorgeschoteld. Zo kunnen jullie zien dat geen enkel detail van bovenstaand verhaal, gelogen is!
vrijdag 20 juli 2012
Dag 11: Moab - Bryce Canyon National Park - Bryce Canyon City
Helloow Foax,
5u45 is vroeg! Heel vroeg! Vooral als je de dag ervoor tot 12u45 aan een blog hebt geschreven (wat een blogschrijver allemaal niet doet voor zijn fans ;-p).
Een ontbijt in het hotel wist ons een beetje op te beuren, waarna onze weg kon verdergezet worden naar Bryce Canyon National Park (4uur30 rijden).
De rotsformaties die hier te zien zijn, werden, over de jaren heen, gemaakt door wind, regen en ijs. De rotsen geven een rood-oranje gloed af, die volledig tot zijn recht komt in het zonlicht.
Sarah maakte zoals gewoonlijk weer enkele honderden foto's en slaagde er reeds in om haar eerste memorycard van 16 gigabyte volledig te vullen. Voor de computerdummies onder jullie, 16 gigabyte is ongeveer gelijk aan 1700 foto's. Gelukkig heeft Sarah nog een kaart van 16 gig, die ze hoogstwaarschijnlijk wel zal volkrijgen gezien we nog maar halfweg zitten voor wat onze reis betreft ;-).
Teneinde kennis te maken met het natuurpark, werd besloten om een hike te doen.
Vanessa vond de naam peekaboo-trail mooi klinken, waardoor we voor deze 8,8 km lange tocht kozen. Een beslissing die verschillende leden van de groep (waaronder Vanessa zelf) zich snel beklaagden! De trail ging namelijk helemaal naar de vallei en weer terug (steile stukken bergop en bergaf waren gegarandeerd).
De eerste 4-5 km van de wandeltocht liepen voornamelijk bergaf (tot op dat ogenblik vielen er geen slachtoffers). Een aantal aanwezigen konden zelfs nog wat ploeteren in de modder waardoor de schoenen een dringende wasbeurt nodig hebben ;-p.
Het dodelijke gedeelte van de rit volgde vanaf km 5. Om even een ideetje te geven over de zwaarte van het parcours: de eerste leden van de groep (Stéfanie en de twee jongens) kwamen 45 minuten eerder aan op de parking dan het laatste lid, Vicky. Vicky had wederom last van een slaptitude. Een gebrek aan nachtrust en suikers in combinatie met de warmte hebben haar volledig gekraakt, waardoor de wandeling een echte nachtmerrie werd. Gelukkig kreeg Vicky onderweg voldoende steun van haar medetrotters, Karen en Vanessa, die haar naar de top gesupporterd hebben!
Gezien we de belangrijkste bezienswaardigheden tijdens onze wandeling gezien hadden (en niemand nog zin had in wandelen), restte ons nog enkel een bezoek aan de Natural Bridge, de Agua Canyon en de Fairytale Canyon. Deze natuurfenomenen bezochten we met de wagen (we reden van uitzichtpunt naar uitzichtpunt over een afstand van 29 km). De nodige prentjes werden geschoten en zullen binnen een aantal dagen online gezet worden.
Morgen slapen we eens uit. Om 9u30 vertrekken we met de wagen naar Zion National Park waar we ons gaan wagen aan de Angel's trail. Een zeer zware tocht van ongeveer 8,5 km. Hopelijk blijven de slaptitudes achterwege en hebben we evenveel geluk met het weer als vandaag (warm, bewolkt en ongeveer 30 graden Celcius). Zion National Park is meteen ook het laatste natuurpark vooraleer we Las Vegas bezoeken.
Onze nieuwe reisverhalen krijgen jullie morgen voorgeschoteld.
Cheers en tot morgen
8 kleine Belgen in het grote Amerika
5u45 is vroeg! Heel vroeg! Vooral als je de dag ervoor tot 12u45 aan een blog hebt geschreven (wat een blogschrijver allemaal niet doet voor zijn fans ;-p).
Een ontbijt in het hotel wist ons een beetje op te beuren, waarna onze weg kon verdergezet worden naar Bryce Canyon National Park (4uur30 rijden).
De rotsformaties die hier te zien zijn, werden, over de jaren heen, gemaakt door wind, regen en ijs. De rotsen geven een rood-oranje gloed af, die volledig tot zijn recht komt in het zonlicht.
Sarah maakte zoals gewoonlijk weer enkele honderden foto's en slaagde er reeds in om haar eerste memorycard van 16 gigabyte volledig te vullen. Voor de computerdummies onder jullie, 16 gigabyte is ongeveer gelijk aan 1700 foto's. Gelukkig heeft Sarah nog een kaart van 16 gig, die ze hoogstwaarschijnlijk wel zal volkrijgen gezien we nog maar halfweg zitten voor wat onze reis betreft ;-).
Teneinde kennis te maken met het natuurpark, werd besloten om een hike te doen.
Vanessa vond de naam peekaboo-trail mooi klinken, waardoor we voor deze 8,8 km lange tocht kozen. Een beslissing die verschillende leden van de groep (waaronder Vanessa zelf) zich snel beklaagden! De trail ging namelijk helemaal naar de vallei en weer terug (steile stukken bergop en bergaf waren gegarandeerd).
De eerste 4-5 km van de wandeltocht liepen voornamelijk bergaf (tot op dat ogenblik vielen er geen slachtoffers). Een aantal aanwezigen konden zelfs nog wat ploeteren in de modder waardoor de schoenen een dringende wasbeurt nodig hebben ;-p.
Het dodelijke gedeelte van de rit volgde vanaf km 5. Om even een ideetje te geven over de zwaarte van het parcours: de eerste leden van de groep (Stéfanie en de twee jongens) kwamen 45 minuten eerder aan op de parking dan het laatste lid, Vicky. Vicky had wederom last van een slaptitude. Een gebrek aan nachtrust en suikers in combinatie met de warmte hebben haar volledig gekraakt, waardoor de wandeling een echte nachtmerrie werd. Gelukkig kreeg Vicky onderweg voldoende steun van haar medetrotters, Karen en Vanessa, die haar naar de top gesupporterd hebben!
Gezien we de belangrijkste bezienswaardigheden tijdens onze wandeling gezien hadden (en niemand nog zin had in wandelen), restte ons nog enkel een bezoek aan de Natural Bridge, de Agua Canyon en de Fairytale Canyon. Deze natuurfenomenen bezochten we met de wagen (we reden van uitzichtpunt naar uitzichtpunt over een afstand van 29 km). De nodige prentjes werden geschoten en zullen binnen een aantal dagen online gezet worden.
Morgen slapen we eens uit. Om 9u30 vertrekken we met de wagen naar Zion National Park waar we ons gaan wagen aan de Angel's trail. Een zeer zware tocht van ongeveer 8,5 km. Hopelijk blijven de slaptitudes achterwege en hebben we evenveel geluk met het weer als vandaag (warm, bewolkt en ongeveer 30 graden Celcius). Zion National Park is meteen ook het laatste natuurpark vooraleer we Las Vegas bezoeken.
Onze nieuwe reisverhalen krijgen jullie morgen voorgeschoteld.
Cheers en tot morgen
8 kleine Belgen in het grote Amerika
Abonneren op:
Posts (Atom)